Blog

Het hart onder de riem steken…geschreven vanuit mijn waarheid…

Het is een tijd van veel verwarring, we weten niet goed wat te geloven, wat te doen, wat te voelen.
Sommige onder ons gaan gewoon door met hun leven, anderen sluiten zich volledig af, anderen gaan net heel hard in de virtuele interactie, sommige zien enkel het negatieve, anderen zien  of voelen alleen maar liefde en licht. De ene mag nog gaan werken, de andere niet meer, de ene wil nog gaan werken, de andere liever niet, de ene is blij met de verplichte rust, de andere weet niet wat te doen met al die rust, de ene is vooral bezig met zichzelf, de andere vooral met de anderen.

Ik stond erbij en ik keek er naar… het enige zinnetje dat maar door mijn hoofd bleef spoken was ‘er klopt iets niet’, ‘wat zien we niet’…

Enerzijds voelde ik rust maar als ik heel eerlijk was voelde ik niet alleen rust, wat voelde ik nog? Ik kon ervoor kiezen om te vluchten in mijn dagdagelijkse bestaan of ik kon ervoor kiezen om nogmaals in de spiegel te kijken en te durven voelen, alhoewel dat voelen met momenten best moeilijk was, want er was ook zoveel verwarring, ik voelde mij te kort schieten, ik merkte dat ik me weinig zorgen maakt over mezelf maar meer over de andere…allemaal excuses om vooral niet te moeten voelen wat er bij mezelf gaande was.

Ik nam de tijd en ik liet mezelf toe te voelen, te durven voelen, wat voel ik nog naast de rust en het vertrouwen? Een soort van verlamming? Ik hoorde mezelf zeggen, ‘maar er zijn toch mensen die bepaalde zorgen nodig hebben, wat met hen? Moeten we dit nu allemaal negeren?’ ‘Is het nu echt survivor of the fittest of zoiets, ieder voor zich in z’n kot?  Het voelde allemaal dubbel.

Ik besloot om in de zetel te gaan liggen en een boek te lezen, want op dit moment heb ik niets anders te doen, onze zaak is stilgelegd…maar tijdens deze welverdiende rust kreeg ik als het ware een mokerslag op mijn hoofd…een bewustwording die zo hard binnenkwam dat ik niet wist wat er mee te doen. Gelukkig kon ik terugvallen op een aantal mensen in mijn omgeving en van gedachten wisselen. Met al deze wijze woorden ging ik naar buiten, de tuin in, ik ging zitten, liggen, uren heb ik doorgebracht in de tuin in de hoop me terug te herverbinden met de natuur. Want als je jou kunt verbinden met de natuur dan verbind je met je eigen natuur, met wie je echt bent (zeg ik altijd tegen mensen)

Toen ik daar zo lag bedacht ik mij:

Het is vandaag meer dan ooit de uitnodiging om met een open hart te blijven kijken naar je zelf en naar de andere. En voor velen gaat zelfs dat open hart al een opdracht zijn dus ik verander mijn zin. Het is een uitnodiging om vooral in alle eerlijkheid naar jezelf en naar de ander te kijken. We reageren allemaal vanuit wie we zijn en wat we hebben meegemaakt.

Er wordt een groot appel gedaan op onze gekwetste ikjes…de delen in ons die nog niet geheeld zijn en dat is wat we zien gebeuren in onszelf en rondom ons. We worden onbewust getriggerd en gaan automatisch in een soort van overlevingspatroon en voor de ene is dat zichzelf helemaal afsluiten, voor de andere is dat heel hard gaan zorgen voor anderen. Voor de ene is dat heel vrolijk tot zelfs extatisch worden, voor de andere is dat net in de duisternis gaan zitten. Het ene is niet beter dan het andere, het is vooral goed om onszelf goed te monitoren en mild te zijn voor onszelf en als we deze patronen kunnen doorzien kunnen we ook met andere ogen naar de andere kijken.

We doen nu éénmaal dingen om niet te moeten voelen hoe we geraakt worden in onze angst, in onze pijn, in ons zijn.

Het is zeer normaal om in ontkenning te gaan, het is zeer normaal om boos te worden, het is zeer normaal om ‘iets’ te willen gaan doen en het is vooral een uitnodiging om door heen al deze fases te gaan om uiteindelijk in de aanvaarding te kunnen komen.

Aanvaarding….ik merk bij mezelf nog steeds het jojo effect. Ik merk dat ik terug nood heb aan een babbel, aan het ordenen van mijn gedachten, meer dan ooit voel ik het verschil tussen mijn hoofd en mijn buik/hart. Een wijze zei ooit ‘het is een lange weg van het hoofd naar het hart’ maar vandaag voelde het alsof beide in een totaal andere wereld vertoefden.

Tijd om rond het vuur te gaan zitten en raad te vragen aan Grootvader Vuur want wat is dat aanvaarden?

Aanvaarden van wat is, de dingen een plek geven en van daaruit bewuste keuzes te maken, helder te zien, helder te voelen. Wat wil ik nu echt, welke bijdrage kan en wil ik leveren naar verandering op lange termijn. En naar verandering op lange termijn bedoel ik verandering over de generaties heen, verandering waarvan wij mogelijks het resultaat niet meer gaan zien.

Het is nederig worden en laat ons nederigheid niet verwarren met gebrek aan zelfwaardering. Het is onszelf niet op de voorgrond plaatsen, het is durven uit onze huidige manier van doen te stappen en te kijken wat het met ons doet. Vanuit deze toestand kunnen we gaan kijken waar toe we bereid zijn. Wat is mijn bereidheid, waar toe ben ik bereid, waar ben ik klaar voor, wat wens ik, wat wil ik? Om vervolgens te kunnen handelen vanuit oprechtheid.
M.a.w. we krijgen de tijd om bij onszelf te rade te gaan, voor onszelf uit te maken wat we willen. En ja, we hebben onze mening en ons perspectief over iets is en ja, we kunnen deze mening delen met anderen zonder dat we iemand ergens moeten van overtuigen, want het is onze waarheid, het is onze mening, het is de bewuste keuze die wij maken, het is reageren vanuit wie we echt zijn en niet vanuit wie de denken te moeten zijn. Hierdoor komen we meer en meer in contact met onze authenticiteit en laten we ons niet meer leiden door verwachtingen van anderen. Het is durven te kiezen voor het leven, durven te kiezen om dingen uit te proberen ongeacht of we zullen slagen of niet. Want als je oprecht iets doet, maakt het ook niet uit of je slaagt in je opzet, je bent onderweg, je durft eerlijk te zijn naar jezelf, je durft jezelf te zien in al zijn facetten, je fouten, je tekortkomingen, je sterktes. Het is door te vallen en op te staan dat we onszelf altijd maar beter leren kennen. Het is door onszelf dit te gunnen dat we ook met andere ogen naar de andere kunnen kijken. Zonder oordeel wat ervoor zorgt dat we op een integere manier in het leven kunnen staan, we doen wat we zeggen zonder verborgen agenda, we hoeven ons niet weg te stoppen achter…

Het is terug in contact komen met wie we echt zijn en de enige manier om dit te doen is uit de veelheid te stappen en gewoon onder een boom te gaan zitten, stil te worden en naar binnen te keren. Het is vanuit deze toestand dat we kunnen uitreiken naar elkaar want ja dit voelt dubbel (schuld en schaamte steken hier de kop op), er zijn mensen in de zorg e.d. die niet anders kunnen dan te blijven draaien, meer zelfs, ze moeten zichzelf voorbij lopen…een reden te meer om vandaag de keuze te maken, te kijken wat jou bijdrage kan zijn zodat we niet massaal in ons gewone patroon vervallen eens de storm is gaan liggen en deze mensen het beste van zichzelf gegeven hebben zonder meer…maar dat we bewust kiezen voor verandering…verandering op lange termijn en het vraagt moed, het vraagt visie om te kiezen voor verandering op lange termijn en te kiezen voor verandering waarvan we mogelijks zelf het resultaat niet gaan zien en zelfs nu totaal niet kunnen zien waar het dan over gaat.
Net de reden om te kiezen vanuit wie we werkelijk zijn, kiezen vanuit puurheid…onze neus in de juiste richting zetten zonder meer.

En misschien willen we een wereld redden die we nooit gehad hebben, we hebben veel te lang gehoopt dat het systeem het voor ons zou gaan doen. Hoop is passief, hoop is wenselijk, hoop is troostend. Wat we nu nodig hebben is actie, actie met in ons achterhoofd dat het geen quickfix gaat zijn maar een evolutionair proces die eigenlijk al heel lang aan de gang is. We hoeven niks of niemand te redden…het leven zal doorgaan, creatie zal doorgaan, gaan we samen door met de aarde of zal de aarde ons van zich afschudden als we niet luisteren

De waarheid ligt in ons, de waarheid ligt in de 4 elementen die onwrikbaar zijn. Laat ons luisteren naar de wind, laat ons luisteren naar het water, laat ons luisteren naar het vuur, laat ons luisteren naar de aarde…m.a.w. laat ons luisteren naar onze innerlijke stem want wij zijn zelf die 4 elementen, de aarde is ons lichaam, het water huist in ons, ons innerlijk vuur is onze passie en de lucht is hoe we communiceren….

Waar we met de The Key Of Life  naar toe gaan, is nog niet duidelijk, 1 ding is voor mij wel duidelijk, ik kies ervoor om niet meer terug te gaan naar waar we vandaag komen en als dit wil zeggen dat ik The Key Of Life  in zijn huidige hoedanigheid moet opgeven dan zal ik dat ook doen want ik geloof heel sterk dat wat ik beslis te gaan doen goed ga doen want het zal een keuze zijn vanuit rust, vanuit de stilte. De stilte waarin alles aanwezig is.

Het is lente, de natuur maakt een uitwaartse beweging, de lente staat voor geboorte, alles is nieuw, alles is vers, alles ontluikt…waarom verlangt nu net de maatschappij, de wereld dat we een inwaartse beweging maken en hoe kunnen we onszelf hierin niet verliezen. Ik zeg niet dat we terug de straat op moeten gaan maar we dienen wel het leven terug te laten komen, zoals de sapstroom terugkomt in de boom waardoor de bomen knoppen maakt. Het licht, het water en de warmte zullen ervoor zorgen dat de knoppen bloesems worden en uiteindelijk zal de boom in zijn volle ornaat te zien zijn, hij zal vruchten, noten, zaden maken…en dat is wat ook wij dienen te doen…laat ons openen voor wat er komt, alsof we terug geboren worden en met nieuwe ogen kunnen kijken, vol verwondering.

Durf te kiezen voor de bijdrage die jij wel kan leveren, hoe klein die ook moge zijn…het is ok om het effe niet te weten en mee te golven op wat er zich aandient maar blijf wakker, blijf wakker voor wat jij echt wil, be the change you want to see in the world. Als coach besef ik vandaag maar al te goed wat het is om zonder zingeving door het leven te gaan…want onze job is plots niet meer essentieel…maar is dit zo? Zoals een post op facebook schreef als je twijfelt aan het belang van de artiest, bedenk dan hoe je nu door deze periode zou gaan zonder boeken, zonder muziek,…grappig dat er net voorheen door de regering beknibbeld werd op het culturele en artistiek beleid…

We weten allemaal dat de dingen hand in hand gaan, zonder zingeving zullen we snel afglijden, zonder sociaal contact zullen we fanatiek worden en hoe meer we met onszelf bezig zijn hoe meer we de voeling verliezen met alles en iedereen rondom ons. Balans is meer dan ooit belangrijk. Voel je even niet goed maar durf ook eens goed te lachen, sta jezelf toe om in verwarring te zijn, je zal in die verwarring je innerlijke kracht terugvinden, de liefde voor jezelf en de ander en het leven terugvinden. En neem je tijd om te rouwen, het is tijd om afscheid te nemen van wat is geweest, aanvaarding is de plek van de stilte.

Het leven is niet gestopt, het is gewoon even anders, en misschien voelt het wel stuurloos aan of is het net een uitnodiging om het stuur vast te pakken en een richting te kiezen? Durf elke dag opnieuw te kiezen, de volhouder wint. :o)

En had ik dit alles gewoon kunnen bedenken? Ja, eigenlijk wel, ik begreep dit heel snel in mijn hoofd, heb ervoor gekozen om het ook te doorleven want dan pas kan ik het ook echt geloven en klikt het als het ware in mijn systeem om daar ergens te verblijven voor altijd…

Onze missie in The Key Of Life is altijd geweest om een bijdrage te leveren aan het groter geheel en mensen bewuster te maken en dichter bij henzelf te brengen.
Het was met vallen en opstaan, het was een continue uitnodiging om onszelf steeds beter te leren kennen en ons zelf te aanvaarden voor wie we zijn. Met dank aan alle mensen die onze spiegels hierin geweest zijn.

Als er sprake is van een verbinding tussen mensen, in wat voor vorm van samenwerking dan ook, gebeuren er dingen die anders niet zouden gebeuren schreef Jim Coleman ooit en in dat vertrouwen wil ik heel graag gaan staan. Vanuit dat vertrouwen zal er ontstaan wat er dient te ontstaan. Laat ons samen dromen…want een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen…

Ik kies ervoor om de plek te zijn en te blijven die ooit zo mooi werd verwoord door Mounia.

My experience @ the Key Of Life goes beyond words....
It's a place where I can find myself, a place with no judgement...a result of love and compassion.
It's a place where we speak from the heart to the heart and share our passion and creativity.
It's a place where I can nurture all my senses, A temple of recourcement.
Thank you for the warmth, smiles, tears and hugs...
Coming to the key of life is learning how to respect yourself and express your gratitude for life.

With all my heart, M.

En met deze mail en dit liedje wil ik jullie graag een hart onder riem steken.

De wind die komt vanuit de bergen en ons duidelijkheid brengt.

De wind die komt van over de zee en ons de vrijheid brengt.

De wind die komt vanuit de woestijn en ons de stilte brengt.

De wind die komt vanuit het woud en ons de herinnering (wijsheid) brengt.

 

Vlieg met ons mee…