Blog

De wereld heel even stilzetten…

Er klopt iets niet

Het is een uitdagende tijd voor ons allen en ik blijf steeds met een onderliggend gevoel zitten ‘er klopt iets niet’ en telkens ik de tijd neem om hier wat dieper op in te gaan kom ik tot nieuwe inzichten.

Ik zie heel veel mensen opstarten met een online cursussen, meetings en webinars ik zie wat het kan brengen maar zelf voel ik het niet. Als één van mijn cliënten uitreikt, dan sta ik ter beschikking maar tot op heden heb ik mezelf nog niet ‘laten zien’, ik vroeg wel aan een aantal mensen die de jaartraining gevolgd hebben bij me of ik hen in een lijst mocht zetten van mensen die beschikbaar zijn voor healing  en coaching want ja we kunnen er voor elkaar zijn…toen Dirk De Wachter zijn artikel voelde ik eindelijk de roep om iets te doen…alleen was die roep van korte duur, ergens werd ik getriggerd maar als ik heel eerlijk ben…ik voel het niet.

Terug naar de tuin

Dus ik nam de tijd om me terug te trekken in mijn tuin, ik weet ik ben een gelukkig mens want ik kan mij terugtrekken in mijn tuin.

Zondagochtend 5 april heel vroeg installeerde ik mezelf want ik wou het ochtendlied van de vogels meepikken. Onze tuin is namelijk een oase voor vogels dus in de ochtend en avond is het echt genieten.

Daar lag ik dan, kijkend, wachtend, denkend,…tot ik het koud kreeg en dacht ‘ik wacht op de zon om me te warmen’ en toen gebeurde er iets…ik sprak de woorden uit ‘ik wacht op de zon om me op te warmen’, ik dacht, waarom warm ik mezelf niet op, waarom wacht ik op de zon om me op te warmen…de woorden ‘ik wacht op…’ blijven vooral hangen…Op wat wachten we eigenlijk? Ik zag me de link maken naar de weerdienst die ons 20° graden had beloofd en ik zag in de media….20° graden, BBQ tijd…iedereen  naar de winkel om vlees te kopen om in hun tuin met het gezin te BBQ’en, vervolgens samen een mooie boodschap neer te schrijven in de tuin of straat, te wachten op de helikopter  van de ronde van Vlaanderen die zou overvliegen en het gevoel ‘we zijn goed bezig’ want ‘zo verbinden we’ klikt het in de media…we hangen massaal witte doeken buiten, gaan massaal naar buiten om in ons handen te klappen, we gaan groenten tuintjes aanleggen,….Dirk de Wachter schrijft een artikel over hoe belangrijk het is om uit te reiken dus gaan we nu ook massaal uitreiken…wat zie ik hier gebeuren? Enja ik geef toe het kan hartverwarmend zijn en toch…waar wachten we op…tot de media met een oplossing komt? Tot de media ons terug gaat zeggen wat we mogen of kunnen? Waar wachten we op? Op redding?

Hoe is het zover kunnen komen denk ik bij mezelf? Alsof we voorgeprogrammeerd zijn…de media weet het goed te brengen en de meesten van ons gaan het ook blindelings volgen….Hoe is het zover kunnen komen, hoe diep zit dit in ons DNA geprint…in welke mate denken we echt nog zelf, in welke mate verlangen we echt nog zelf…hoever moet de betutteling van de maatschappij gaan. Het 5G verhaal popt ook even op….waar laten we onze aandacht naar toe trekken…

Ik moet behoorlijk stil gezeten hebben want ik verschiet als een vogel net voorbij mijn gezicht vliegt en inderdaad het valt me op dat de natuur vol leven is rondom mij, alsof ik niet besta…ik verwonder mij heel even want we wonen hier nu sinds 2012 maar nog nooit heb ik mij zo verbonden gevoeld in mijn tuin…alsof ‘ik’ niet meer besta waardoor ik onderdeel geworden ben van mijn tuin…ik herhaal mijn gedachten…ik hou op te bestaan waardoor ik in onderdeel geworden ben van mijn tuin…en ik dacht ‘ja’…dat klopt helemaal…we moeten ophouden te bestaan en met ophouden te bestaan bedoel ik de ‘ikjes’ die dingen in stand houden…de ikje die volgzaam zijn in wat de media ons voorkauwt…de ikjes die nu zo nodig allemaal moeten overleven (en ik schrijf dit zonder oordeel, het is een puur observeren van wat er gebeurt)…

Ik zie zo vaak mensen naar elkaar wijzen met de vinger en ik denk ‘waarom’ waarom moet er nu gewezen worden met de vinger naar de mensen die nog een lockdown party of een groot huwelijk gehouden hebben en waarom moet er nu gezegd worden hoeveel doden zij veroorzaakt hebben…de media zadelt op deze manier alleen maar mensen op met schuldgevoelens en gaat hierdoor mensen op een wel zeer eigenaardig manier verbinden als je’t mij vraagt. Wat is de media eigenlijk aan het doen? Wat zijn wij eigenlijk met ons allen aan het doen? In welke mate houden we dingen in stand? In welke mate laten we ons verdelen? In welke mate laten we dingen op ons afkomen en slikken we ze i.p.v zelf te gaan beslissen waar we onze aandacht oprichten, wat we binnen laten komen.

Kijk eens naar de evolutie van de laatste 150j…uiteindelijk was er toen ook geen TV, geen internet, geen oneindige input en toch zijn er dingen ontstaan…

 

Echte Lockdown

We zitten in lock down…maar zitten we echt in lock down?

Hoe zou het zijn om in een echte lockdown te zitten…hoe zou het zijn om heel even de wereld echt stil te zetten…Hoe zou het zijn om uit welke relatie dan ook te stappen…hulpverleners/hulpbehoevende, nieuwsgever/nieuwszoeker, werkgever/werknemer, vrouw/man, 5G voorstaander, 5G tegenstaander,…hoe zou het zijn om heel even niet meer te zijn wie we zijn….heel even alle verbindingen weg…

Wat zou er gebeuren als het individu heel even op zichzelf kan staan, heel even adem kan halen in wie hij of zij is, heel even rondkijken zonder meer, heel even niets doen, heel even bezinnen of wat, hoe, wie,… en van daaruit herverbinden…. …want dat zullen we doen, we zullen ons altijd opnieuw gaan verbinden.

Een nieuwe start vanuit onszelf, vanuit wie we echt zijn en niet wie we geworden zijn, verstrikt in zovele relaties, verplichtingen, moeten, kunnen, willen…enja het klinkt simpel als ik het hier neerschrijf, het zou veel moed vragen om de wereld echt stil te leggen (met alle gevolgen vandien) zodat iedereen en alles even tot rust kan komen, tot zichzelf kan komen, tot leven kan komen en van daaruit terug kan verbinden…herverbinden…

Ik zit al een tijdje naar boven te turen en begin de energie rond de bomen te zien…yep, als je lang genoeg kijkt kan je het groeipotentieel van de boom zien, probeer het maar.

Ik merk dat de natuur rondom mij plots heel luid klinkt en ik schiet in een lach, wow ik dacht dat de natuur stil was….ik luister aandachtig en hierdoor merk ik dat er overal wel iets aan de gang is, een kakafonie aan geluiden en ik bedenk maar daarnet was het stil en plots wordt het stil…he? Ik begin te spelen met dit gegeven en voel me de dirigent van de natuur tot ik plots besef de natuur is gewoon wie hij is, in haar volle ornaat. Ik ben diegene die zelf beslist in welke mate ik de natuur wil horen of zien, ik ben diegene die filtert…

Moeten we nu echt overspoeld worden door video’s en webinars om ons tot inzicht te brengen en ons tools aan te reiken of kunnen we vertrouwen in onszelf en de andere dat we capabel zijn. Hoe zou het zijn mochten we nu eens allemaal 1 dag van ons leven opofferen om ergens in onze tuin of in een park te gaan zitten…als is het maar om te merken hoe erg we verslingerd zijn aan onze gsm, ons pc/laptop, aan onze tv…m.a.w. hoe erg we verslingerd zijn aan input…mochten mensen de moed hebben om zich heel even los te trekken van alles en iedereen…dan zou naar mijn inziens er dingen kunnen veranderen…je zou zelfs zo maar je partner, kind, collega, werkgever  in een nieuw daglicht kunnen zien en kunnen herwaarderen want als je daar zit in je eentje in de natuur zonder verstrooiing dan komt er een moment dat je met nieuwe ogen gaat kijken.  Heel even uitreiken naar onszelf…hoe zou dat zijn? Even helemaal weg uit de wereldse symbiose die we met z’n allen gecreëerd hebben…hoe zou dat zijn?

Ik denk bij mezelf…ik moet dit alles opschrijven en loop naar binnen, neem mijn laptop en loopt terug naar buiten…amper een paar minuten zit ik daar en ik zie mijn batterij slinken van 35% naar 3% in no time…ik lach en denk dat ik na alles wat ik net bedacht toch meteen grijp naar mijn laptop….ik kom Wim tegen en vertel hem kort mijn inzichten en ik zeg…mijn gevoel van we moeten de wereld stilleggen dat ik allang heb wordt duidelijk, we moeten nu even gewoon niets doen, we moeten vooral voor onszelf duidelijkheid scheppen zodat we er kunnen staan als het moment daar is, zodat we niet vertrekken op los zand maar vanuit een stevige fundering…ja zegt hij zijn zoals de reiger…die kan heel lang stilzitten tot het moment daar is….wat ben je aan het doen vraag ik terwijl ik denk ‘hij is mijn Merlijn’? Heb een boom geveld, mooi he…kan ik deze later sculpteren en daar zie je die basten liggen? Kunnen we gebruiken om te schilderen…Basten, schilderen? Mogelijkheden bieden zich aan wanneer we heel even de tijd hebben om stil te staan….

Ik ga terug naar mijn plekje en zit wat te staren, genieten van het leven rondom mij, eindelijk zie ik mijn tuin door mijn eigen ogen en niet door de ogen van anderen, de mensen noemen het vaak de tuin van Eden maar het is alsof ik mijn tuin voor het eerst zie… een oase die gecreëerd werd door Patrick, de vorige eigenaar die vele jaren terug een visie had en heel veel bomen heeft aangeplant, bomen die nu sinds wij hier wonen zowaar verdubbeld zijn in omvang…ik moet hem eens opbellen en bedanken hiervoor…

Hoe stiller ik word hoe meer ik zie ontstaan en ik bedenk mij dit is de staat van waaruit een goeie verhalenverteller een verhaal maakt, dit is de staat van waaruit een goed boek/film ontstaat… teruggaan naar de essentie van iets of iemand  en van daaruit creëren.

Hoe zou het zijn mochten alle mensen die nu belangrijke beslissingen moeten nemen, even naar elkaar luisteren en vervolgens op pauze drukken…even weg uit de veelheid der gedachten en ideeën om vanuit de eenvoud de oplossing, een nieuw idee te laten komen.

Hoe zou het zijn om allemaal terug te gaan naar onze essentie, want we hebben dit samen gecreëerd dus kunnen we dit samen hercreëren… …wat hebben we te verliezen…1 dag van de rest van ons leven… noem me een dwaas maar ik kan nog steeds dromen.