5 jaar The Key Of Life
5 jaar geleden begon het allemaal. Op 16 maart 2012 liet ik het grootse Antwerpen achter en verhuisde naar het verre Idegem. Van een luxueus appartement en een goeie baan bij KBC bank naar een oud huis met een een super grote tuin, niet goed wetend wat ik zou gaan doen. Het kind had wel al een naam ‘The Key Of Life, centrum voor persoonlijke ontwikkeling’. Een paar maanden later trok Wim hier in en zijn we gestart vanaf 0, geen kennis van zaken, wel al wat opleidingen gevolgd en wat levenservaring, geen klantenbestand en heel wat mensen die mij voor zot verklaarden. Wat er wel was, was het innerlijke weten, de visie en de missie.
Nu 5 jaar later met vallen en op staan geef ik mezelf een schouderklopje want we hebben het toch maar gedaan. En waar we vorig jaar niet goed wisten wat te doen, doorgaan of stoppen, stroomt het nu op alle vlakken. Ik voel mij persoonlijk enorm bevrijd (je gaat ook persoonlijk door heel wat processen), de 1 op 1 trajecten lopen goed en de workshops worden gesmaakt.
Ik schrijf dit neer om de mensen die dit pad lopen of willen lopen een riem onder het hart te steken. Geloof erin, heb de moed om eraan te beginnen of heb de moed om door te zetten, leg af en toe het nodige geduld aan boord als de dingen niet lopen zoals verwacht en sta ook eens stil om te evalueren, bij te sturen waar nodig en eventueel jezelf bij te scholen.
Durf te steunen op diegene die hetzelfde doen als jij, zij zijn niet jouw concurrenten maar mensen die dezelfde visie en missie hebben. En zij weten beter dan wie ook waar je doorgaat, wat je meemaakt, waar je tegenaan loopt.
Er rest mij enkel nog dankjewel te zeggen aan:
mijn ouders voor hun nimmer aflatende steun
Roel en Griet van Anamcara voor hun raad en steun en hun luisterend oor
aan diegene die mij een riem onder het hart hebbne stoken wanneer het moeilijk was
de 1000nde mensen die hun weg naar hier vonden en nog zullen vinden
Wim om 7 op 7 te werken
de mensen zoals Filip, Danny, Jo,…en zoveel meer voor het invullen van de dienstbare jobs
al wie ik nog vergeten ben